Over de oprichter van Traumahond
Het was eind 2014 dat mijn wereld, en dat van iedereen om mij heen, van de ene op de andere dag in een nachtmerrie veranderde. Uiteindelijk bleek dit zelfs nóg erger te worden dan ik had kunnen voorzien tot op een punt dat ik het leven niet meer zag zitten. Inmiddels ben ik jaren verder en heb mijn innerlijke kracht en energie weer hervonden. Deels door deskundige traumabehandeling maar….
….voor mij kwam de beste hulp verrassend genoeg niet vanuit een mens maar vanuit mijn trouwe hond Eef die hier op verschillende plekken (zoals hierboven) op de site te zien is. Herhaaldelijk bleek zij mijn reddende engel als de wereld zwart, leeg en koud voelde of als ik aan het vechten was met mijn demonen. Ze werd mijn eerste traumahond. Ging vervolgens overal mee naartoe en liet me haar kijk op de wereld zien. Dat écht niet iedereen zomaar oordeelt en veroordeelt. Iets waarvan ik wel overtuigd was geraakt. Ondanks dat ze er nu niet meer is – en twee andere honden deze taak overgenomen hebben – leeft haar nalatenschap nog steeds voort in mijn leven, mijn werk, mijn persoonlijke contacten, in zo’n beetje alles wat ik onderneem. Ze was een hele bijzondere persoonlijkheid, in een hondenvorm. Regelmatig hoor ik dit nog terug van mensen die haar ook gekend hebben. En dat gun ik iedereen!
Iedere dag opnieuw laten honden mij zien hoe ze mensen benaderen. Hoe ze bijvoorbeeld de universele uitstraling en houding van mensen vertalen naar: “Deze is te vertrouwen, probeer het maar!”. Ik blijf me dan ook verwonderen! Inmiddels heb ik ook geleerd om persoonlijke trauma’s om te buigen naar iets positiefs. Hoe moeilijk dat dit soms ook lijkt! Voor mij houdt dat in dat ik tegenwoordig veel krachtiger in het leven sta dan vroeger. Want, zoals oud marinier “Loek” mij in 2017 voor ogen hield,….
…opgeven is géén optie!
Marck