Over de oprichter van Traumahond
Het was eind 2014 dat mijn wereld, en dat van iedereen om mij heen, van de ene op de andere dag in een grote nachtmerrie veranderde. Al snel bleek dit zelfs nóg erger te worden dan ik had kunnen voorzien en het kwam zelf op een punt dat ik het leven helemaal niet meer zag zitten. Inmiddels ben ik vele jaren verder en heb mijn innerlijke kracht en energie weer hervonden. Meer dan dat zelfs! Deels door deskundige traumabehandeling maar….
….voor mij kwam de beste hulp verrassend genoeg niet van een mens maar van mijn trouwe hond Eef die hier op verschillende plekken (zoals hierboven) op de site te zien is. Herhaaldelijk bleek zij bijna letterlijk mijn reddende engel als de wereld zwart, leeg en koud voelde of als ik aan het vechten was met mijn (nachtelijke) demonen. Ze werd mijn eerste traumahond en liet me háár kijk op de wereld zien. Dat écht niet iedereen zomaar oordeelt en veroordeelt. Iets waarvan ik toen wel overtuigd was geraakt. Ondanks dat ze er nu niet meer is – en twee andere honden deze taak overgenomen hebben – leeft haar nalatenschap nog steeds voort in mijn leven, mijn werk, mijn persoonlijke contacten, in zo’n beetje alles wat ik onderneem. Ze was een hele bijzondere persoonlijkheid, in een hondenvorm. Regelmatig hoor ik dit nog terug van mensen die haar ook gekend hebben. En dat gun ik iedereen!
Iedere dag opnieuw laten honden mij zien hoe ze mensen benaderen. Hoe ze bijvoorbeeld de universele uitstraling en houding van mensen vertalen naar: “Deze is te vertrouwen, probeer het maar!”. Ik blijf me dan ook verwonderen! Inmiddels heb ik ook geleerd dat het, met hard werken, écht mogelijk is om persoonlijke trauma’s uit het verleden om te buigen naar iets positiefs en krachtigs in het nu. Dus hoe je pijn uit het verleden als brandstof gebruikt om je kracht te hervinden èn te behouden. Dat je dus uit je ellende kan groeien als je daarvoor kiest! Voor mij houdt dat in dat ik tegenwoordig dan ook veel krachtiger, meer open en met meer energie in het leven sta dan vroeger. Want, zoals oud marinier “Loek” mij in 2017 voor ogen hield,….
…opgeven is géén optie!
Marck